Chapter 20

   Zjebałem to. Wiem, że zjebałem, ale nie umiałem już nic zrobić, żeby to wszystko naprawić.

Dzwoniłem do niej całą noc, mimo że wiedziałem, że wyłączyła telefon. Chciałem, żeby rano, kiedy go włączy, widziała tę ilość nieodebranych połączeń. Musiała wiedzieć, że mi zależy. Nie mogłem pozwolić, żeby myślała, że zrobiłem sobie z niej głupi żart. To nieprawda. Fakt, brałem udział w tym przedstawieniu, mąciłem jej w głowie, ale to nie było dla fanu. Pomieszałem też wszystko sobie, a podejrzewam, że nie było by takich skutków, gdyby to wszystko to był jakiś pieprzony żart.

Około siódmej byłem zbyt wycieńczony, żeby dalej dzwonić. Uznałem, że wykonam ostatnie połączenie, a potem się na trochę położę. W filmach właśnie teraz by odebrała i ja miałem nadzieję, że w moim życiu też się tak stanie. Łudziłem się, zwłaszcza, kiedy pierwszy raz usłyszałem, że jest sygnał. Został on jednak szybko przerwany. Odrzuciła połączenie.

     Teraz nie mogłem odpuścić. Zacząłem gorączkowo do niej wydzwaniać, aż do momentu, w którym ponownie wyłączyła telefon. Wtedy się załamałem. Wiedziałem, normalnie wiedziałem, że to koniec, ale nie myślałem, że będzie mnie to tak bardzo bolało. W tamtym momencie zacząłem też płakać. Wiem, że to strasznie mięczakowate, ale po prostu… po prostu już nie wiedziałem, co mam robić. Straciłem siłę. Straciłem nadzieję.

Podczas gdy ja próbowałem się dodzwonić do Lilly, do mnie co jakiś czas dzwoniła Maya. Nie tak natarczywie, jak ja oblegałem jej przyjaciółkę, ale jednak. Również ją ignorowałem. Czasami pewnie też dostawała powiadomienia, że z kimś rozmawiam, co było absurdem, bo tylko dzwoniłem, bez odbioru. Wiem, w pewnym sensie zataczaliśmy błędne koło. Każdy powinien odebrać i jakoś wyjaśnić konflikt. Zastanawiałem się też, czy może Maya zadzwoniła chociaż do Lilly, żeby to wyjaśnić. Albo przynajmniej spróbowała wybrać jej numer, bo podejrzewałem, że odprawiła by ją z kwitkiem, tak jak mnie.

Odłożyłem telefon na stolik dokładnie w momencie, w którym zadzwonił. Myśląc, że to może Lilly, chwyciłem go szybko i odebrałem. Nie pomyślałem, żeby spojrzeć, kto dzwoni. Byłem zbyt zaspany, więc mój mózg już się wyłączył.

-W końcu odebrałeś – odezwała się Maya. Wyczułem, że jest tak samo zaspana jak ja.

-Maya… Myślałem, że to ktoś inny… - odparłem szczerze zawiedziony.

-Z kim rozmawiałeś całą noc?

-Nie powinno cię to już obchodzić – przypomniałem jej. – Zerwaliśmy.

-To była ona, prawda?  Pocieszałeś ją – osądziła. Nawet nie pytała, sama wysunęła wnioski. Bliskie prawdy, jednak błędne.

-A ty chociaż spróbowałaś do niej zadzwonić? – zapytałem, nie zważając na jej wcześniejsze stwierdzenia.

-Tak, Harry, ale cały czas ktoś wisiał jej na linii – wiem, że kłamała. Inaczej zrozumiałaby, że telefon Lilly był wyłączony.

-Nie mam siły na kłamstwa, Maya – oznajmiłem.

-Ja nie kłamię! – zaoponowała. – Proszę, spotkajmy się i porozmawiajmy. Może uda się nam to naprawić.

-Nie – odparłem natychmiast. – Po prostu nie.

-To proszę, pozwól mi to chociaż powiedzieć przez telefon, proszę.

-Masz minutę – oznajmiłem srogo.

-Okej… Chyba mi wystarczy. Słuchaj, Harry, oboje wiemy, jakie były początki. To wszystko wyglądało, jakbym leczyła się tobą po Mattcie. Ciężko mi zaprzeczyć, że tak nie było, ale to się zmieniło. Wiem, że moje zachowanie względem Lilly było nie fair i dlatego się do mnie zraziłeś, ale proszę cię o jeszcze jedną szansę. Wiem, że tego nie zrozumiesz, ale ja… ja chyba już cię kocham, wiesz? I nie chcę, żebyś zniknął, bo cię kocham – mówiła błagalnie, wiedziałam, że przez cały czas płacze, bo jej głos lekko się łamał, kiedy wypowiadała te wszystkie słowa.

-Maya, przykro mi… ale ja już nie mogę. Od jakiegoś czasu czułem, że duszę się w tym związku. Przepraszam. Wiem, że jest ci przykro, nie chciałem cię zranić – odpowiedziałem. – Przykro mi też, że nie potrafię podzielić z tobą twojego uczucia. Przepraszam.

-I mówisz mi to teraz?! Po tym wszystkim, co stało się trzy dni temu?! – wrzeszczała na mnie, a jej szloch jeszcze bardziej się wzmagał.

-Przepraszam.

-Jesteś pojebanym skurwysynem! Zmieniam zdanie, nienawidzę cię, Harry! Nie-na-wi-dzę! – krzyczała, a potem się rozłączyła.

Po tym wszystkim nie udało mi się zasnąć. Po prostu nie mogłem. Cały czas myślałem o tym, co powiedziała. I o tym, jak te słowa trafiały w sedno mojej osobowości. Byłem pojebanym skurwysynem. Jestem tak samo winny tej całej szopce, jak ona, a może nawet bardziej, bo mam wrażenie, że to z mojej ręki poległo więcej ofiar.

Kiedy się obudziłem, była trzynasta. Od razu zerwałem się i włączyłem komputer. Byłem bardziej przytomny, więc postanowiłem, że może uda mi się na piśmie ubrać w słowa swoje myśli. Mianowicie zdecydowałem się napisać do Lilly na facebooku. Już nawet układałem w głowie tekst, kiedy włączał się komputer. Potem tylko szybko się zalogowałem i zacząłem jej szukać wśród ikonek na chacie. Bezskutecznie. Ostatecznie postanowiłem odnaleźć ją przy pomocy wyszukiwarki. Początkowo wpisałem „Lilly”, ale żadna z dziewczyn, które ukazały się w propozycjach nie była tą, której szukałem. Lekko się spiąłem, ale przypomniałem sobie szybko, że Lilly to tak naprawdę Lillian, więc natychmiast wpisałem dłuższą formę jej imienia. Nic. Zero wyników.

Wpisałem jej imię i nazwisko w ogólną wyszukiwarkę. Może mnie usunęła ze znajomych. Zero wyników. A przynajmniej prawidłowych.

Lilly musiała mnie zablokować.

Nie, nie, nie. To nie mogło się dziać.

Jednak fakty były, jakie były i nie mogłem ich zmienić. Lilly zablokowała mnie na facebooku, więc właściwie nie miałem z nią kontaktu. Zdecydowałem, że może spróbuję zadzwonić. Pomyślałem, że może włączyła telefon. Nie wiedziałem jednak, co myśleć, kiedy nie usłyszałem ani żadnego sygnału, ani też jakiegokolwiek komunikatu. Zadzwoniłem kilka razy, ale sytuacja się powtarzała. Natychmiast sprawdziłem w Internecie, co się dzieje. Pomyślałem, że może coś z telefonem jest nie tak. I kiedy przeczytałem, że to specyficzny rodzaj blokady numeru, moje serce chyba pękło.

Zablokowała mnie. Wykluczyła ze swojego życia. Ciekaw byłem tylko, czy podobnie postąpiła z Mayą i Louisem.

Nie chciałem jednak marnować czasu. Czym prędzej założyłem nowe konto na facebooku, kompletnie anonimowe, i odnalazłem Lilly. Zamierzałem tylko napisać do niej wiadomość, ale zablokowała tę opcję. Nie można było do niej pisać, jeśli nie było się jej znajomym. Ciekaw jestem, czy to przewidziała, czy po prostu takie miała ustawienia od zawsze.

Dostawałem czystego obłędu, ale nie mogłem, po prostu nie mogłem zrezygnować. Musiałem kupić nowy starter do telefonu i spróbować znów zadzwonić.

Nie zwlekałem ani chwili. Ubrałem się i wyszedłem. Nie umyłem nawet zębów. Za bardzo zależało mi, żeby się po prostu z nią skontaktować.

Zdobywszy nowy numer, zmieniłem karty w telefonie i zadzwoniłem. Jeden sygnał, drugi, trzeci, wydawało się, że czas dłużył się w nieskończoność. Po piątym sygnale odebrała.

-Nie mogę teraz rozmawiać, mam lekcje – powiedziała krótko i rozłączyła się.

No tak. Zaczęła się szkoła. Lilly miała coraz mniej czasu wolnego, co wiązało się również z tym, że ja również miałem go mniej. Zwłaszcza, że za pięć dni wracałem do domu.

No właśnie. Londyn. Czy warto było to naprawiać, skoro zaraz miałem zamieszkać tyle mil od niej?

Ale opowiedz była niezmienna. Warto.

Łudziłem się na jakiś kontakt. Była wspaniałą dziewczyną i… cóż… poświęciłbym wszystko, żeby zbudować z nią jakąkolwiek relację.

Zadzwoniłem o 16. Musiałem wyczekać 6 sygnałów aż zdecydowała się odebrać.

-Tak, słucham? – odezwała się.

-Lilly? Lilly, proszę posłuchaj mnie i nie rozłączaj się – błagałem.

-Z kim rozmawiam?

-Tutaj Harry, musisz mnie wysłuchać – prosiłem zrozpaczony.

-Harry, nie zmuszaj mnie do blokowania jeszcze większej ilości numerów. To sporo kosztuje – powiedziała dyplomatycznie. Sucho. Jej głos nie zdradzał żadnych emocji.

-Nie obchodzi mnie to. Będziesz musiała blokować w nieskończoność, chyba, że ze mną porozmawiasz – groziłem.

-Albo po prostu zmienię numer – odparłam. – To nie takie trudne, zresztą coś o tym wiesz.

-Lilly, proszę, spotkajmy się na kawie i pogadajmy – błagałem.

-Przykro mi, ale obawiam się, że nie znajdę na to czasu. Obawiam się również tego, że przeterminowana latte mogłaby mi zaszkodzić, więc podziękuję. Trzymaj się, pa – oznajmiła i rozłączyła się.

Chwilę potem jej numer był już niedostępny. Wyłączyła komórkę.

Nie zamierzałem się jednak poddać. Dałem jej kilka godzin i zadzwoniłem ponownie. Niestety, ten numer już nie istniał. Jej groźba okazała się prawdą.

Byłem już kompletnie załamany, ale nie poddawałem się. Wciąż nie mogłem. Pojechałem pod jej dom. Uznałem, że to będzie ostatnia próba, a potem dam jej to, o co tak usilnie walczy. Święty spokój.

Jak postanowiłem, tak zrobiłem. O dwudziestej drugiej wsiadłem w samochód i podjechałem pod jej dom. Nie wiedziałem, w jakim konkretnie mieszkaniu mieszka, więc zamierzałem pukać do każdych drzwi po kolei. Do skutku.

Zapukawszy jednak do pierwszych, zapytałem od razu kobietę, gdzie mieszka Lilly. Bez problemu podała mi numer mieszkania, kiedy tylko powiedziałem jej, że byliśmy umówieni, ale padła mi bateria i nie mogę sprawdzić, jaka liczba była w smsie od niej.

Wszedłem na odpowiednie piętro i ze skurczem w sercu i trzęsącymi się rękoma, zapukałem.

Spodziewałem się zobaczyć Lilly albo jej mamę, więc kiedy zobaczyłem obszernego mężczyznę, który zajmował pół drzwi, byłem w lekkim szoku. Przestraszyłem się, że może pomyliłem mieszkania, ale nie wycofałem się, tylko zapytałem:

-Przepraszam, czy jest może Lilly?

-Po pierwsze, młodzieńcze, wypadałoby powiedzieć „dobry wieczór”, zwłaszcza, że już jest po ciszy nocnej, a po drugie, mógłbym wiedzieć, czemu tak bardzo cię to interesuje?

Przełknąłem ślinę, ale nie zamierzałem się wycofać. Była nadzieja, że Lilly jest gdzieś wewnątrz tego mieszkania.

-Przepraszam. Dobry wieczór. Bardzo mi zależy, żeby zobaczyć się z Lilly. Muszę jej coś ważnego powiedzieć, stąd ten pośpiech i brak kultury – wytłumaczyłem się.

-Niestety, ale muszę cię rozczarować. Żadna Lilly tutaj nie mieszka. Nawet nie słyszałem, żeby była jakaś w tym bloku, ale możesz próbować u sąsiadów, tylko może bardziej z rana – zasugerował.

-Sąsiadka z dołu powiedziała mi, że mieszka tutaj – wyjaśniłem skrępowany.

-Widocznie się pomyliła. Mam córkę. Ma 14 lat i ma na imię Ilona, więc podejrzewam, że nie o nią ci chodzi. Sąsiadka pewnie ma słabą pamięć – odparł.

-Tak… nie o nią. Przepraszam za zakłócenie spokoju. Dziękuję za pomoc i dobranoc – odparłem, czując się jeszcze bardziej głupio, a potem po prostu się wycofałem i zbiegłem schodami na sam dół, a potem uciekłem z tego bloku.

A więc to koniec. Nie zostało mi po niej nic, oprócz siniaka na lewym policzku.