Chapter 19

     Około 18 poszłam na codzienne zakupy. Mama była zajęta Howardem, więc ja zdecydowałam się wykonać domowe obowiązki. Był to nawet plus, bo mogłam zawsze kupić to, co mi smakuje, a mama się nie sprzeciwiała. Wujek Mayi nieźle ostudził jej surowość, ale póki miała takie lekkie podejście tylko w takich bzdetach, nie miałam nic przeciwko.

Znalazłam się na dziale z kawami i herbatami, kiedy zadzwoniła moja komórka. Kiedy ją wyjęłam, okazało się, że na wyświetlaczu miga mi imię Mayi. Serce zabiło mi szybciej, bo pomyślałam, że może… może zrozumiała i chce mnie przeprosić, albo chociaż się pogodzić. Szybko jednak przekonałam się, w jak wielkim jestem błędzie.

-Halo? – odezwałam się, kiedy przycisnęłam telefon do ucha.

-Lilly? Tu Harry – usłyszałam po drugiej stronie głos chłopaka.

      -Harry! Zostaw! Nie możesz tego zrobić! – moich uszu dochodziły niewyraźne wrzaski wydobywane z ust Mayi.

-Mogę i zrobię! To już za długo trwa! – odwarknął do niej.

-Oddaj mi telefon! – piszczała dalej. Potem usłyszałam trzask drzwi i jej stłumiony krzyk.

-Co się tam dzieje? – zapytałam.

-Rozgrywa się walka z kłamstwem, tyle że tym razem to prawda wygrywa – odparł.

-Harry, musisz być bardziej konkretny – powiedziałam.

Już kompletnie zapomniałam, że jestem w sklepie, bo mój głos stawał się coraz bardziej krzykliwy przez to, że za mocno domagałam się wyjaśnień. Stałam między półkami z kawą i herbatą, jednak w ogóle już nie zwracałam uwagi na artykuły. Byłam absolutnie skupiona na tym, co mówił do mnie chłopak.

-Gdzie jesteś? – zapytał.

-W Tesco – odparłam od razu. – Niedaleko mojego domu.

-Harry! Otwórz te pierdolone drzwi! Nie możesz tego zrobić! – w tle znów rozbrzmiewał się krzyk Mayi.

-Boże, Harry, co się dzieje? – już nie mogłam. Krzyk Mayi w pewien sposób rozdzierał mnie od środka, musiałam w końcu się dowiedzieć, dlaczego tak krzyczy.

-Za chwilę wszystko ci wyjaśnię. Wyjdź na zewnątrz, będę za jakieś 15 minut. Jakbym cię nie widział, zadzwonię jeszcze do ciebie ze swojego telefonu, dobrze? – poprosił.

-Okej, dobrze. Tylko się pospiesz – nalegałam.

-Już się zbieram – oznajmił.

-Harry, ty… - usłyszałam jeszcze tylko zalążek wrzasku, zanim Harry się rozłączył.

W tempie ekspresowym dokończyłam zakupy, a potem zaniosłam wszystko do samochodu. Harry spóźnił się kilka minut, wystawiając tym samym na próbę moją cierpliwość. Jednak nie nawrzeszczałam na niego, kiedy w końcu zjawił się pod sklepem. Nie wysiadł ze swojego auta, tylko zawołał mnie do siebie. Wskazałam na swój samochód, on jednak pokręcił tylko przecząco głową. Nie rozumiałam, o co mu chodzi, ale poddałam się po prostu ruszyłam w kierunku jego auta. Zajęłam miejsce z przodu po stronie pasażera, a Harry odpalił silnik.

-Dokąd jedziemy? Tutaj jest mój samochód – powiedziałam.

-Spokojnie, po wszystkim odwiozę cię gdzie będziesz chciała, ale teraz musisz mi zaufać – poprosił.

-Czy Maya wie? – zapytałam.

-Co?

-O tym, co chcesz mi powiedzieć?

-To ona jest sprawcą tego całego zamieszania – przyznał.

-Co to znaczy?

-Musisz być cierpliwa. Za chwilę będziemy na miejscu i zacznie się spektakl. Spektakl, w którym nie chcę brać udziału, jednak zdecydowałem, że nie mogę pozwolić dłużej trwać kłamstwu – oznajmił.

-Nic nie rozumiem z tego, co mówisz – przyznałam.

-Lilly? Chciałbym cię o jedno prosić – oznajmił nagle.

-O co?

-Wiesz, jak to jest ze złymi wiadomościami. Ten, kto je przekazuje, dostaje najbardziej po głowie, chociaż niekoniecznie jest zamieszany bezpośrednio w całą sprawę – powiedział. – Po prostu nie chce oberwać za tych, którzy cię skrzywdzili. Jesteś w stanie mi obiecać, że nie będziesz na mnie zła?

-Harry, ja muszę najpierw wiedzieć. Nie chcę składać obietnic bez pokrycia, więc nie, nie jestem ci w stanie nic obiecać – odparłam.

-Okej, rozumiem – odrzekł i wtedy zapadła cisza.

Jechaliśmy jeszcze kilka minut, aż w końcu znaleźliśmy się na skraju parku, w którym Maya tak okropnie mnie potraktowała. W parku, w którym Harry mnie wyśmiał i w parku, w którym spędziłam tak wiele miłych chwil z Louisem. Tylko on jeden wiedział, że parku musi zawsze panować dobra atmosfera, żeby jego ciepła zieleń zawsze kojarzyła się tylko z miłymi chwilami.

Harry wysiadł z auta, więc poszłam w jego ślady. Ruszyliśmy w kierunku wejścia do parku, a potem zaczęliśmy iść ramię w ramię przed siebie.

-Dzisiaj zerwałem z Mayą – oświadczył nagle po tylu minutach ciszy.

-Dlaczego? – zapytałam z niedowierzaniem.

-Nie mogłem znieść dłużej jej ciemnego oblicza. Jasne, zazwyczaj była dobra, miła i uczynna, ale miała też taką twarz, której nie chciałem poznawać. I ta twarz zadecydowała też o tym, że przestałem do niej cokolwiek czuć – oznajmił.

-Powiesz mi w końcu o co chodzi?

-Chodzi o Louisa – odparł.

-Co Louis ma do Mayi? – zdziwiłam się.

-Lilly, bądź ze sobą szczera. Nigdy nie zwróciłaś uwagi na to, że nie ubiera się zbyt… bogato? Że jego samochód w sumie prawie się rozpada, a osiedle, gdzie tymczasowo mieszka, to melina? Nigdy nie zastanowiło cię dlaczego jego mieszkanie wygląda, jakby nie miał na nic pieniędzy, a jednocześnie zabiera cię do Londynu, oglądanie London Eye, Big Bena? Nie zastanowiło cię, skąd miał hajs na ten szmelc, który masz na nadgarstku? – Harry zwrócił uwagę na bransoletkę, którą dostałam od Louisa. Kupił mi ją, jak byliśmy w Londynie. Rzeczywiście, nie była specjalnie tania, ale chłopak się uparł, że muszę ja mieć. Był to jakby zwykły posrebrzany łańcuszek z serduszkiem jako zawieszką, na którym wygrawerowane było imię „Louis”.

-Nie rozumiem, do czego zmierzasz – powiedziałam.

-To nie są pieniądze Louisa, Lilly – oznajmił nagle.

-Chcesz powiedzieć, że kradnie? – byłam w szoku, kiedy połączyłam fakty. Louis nie wyglądał mi na złodzieja.

-Nie, chcę powiedzieć, że dostaje te pieniądze – odparł.

-Od kogo?

Westchnął. Atmosfera zrobiła się napięta. Podczas, gdy ja wpatrywałam się w chłopaka bez przerwy, on wpatrzony był w swoje buty. Nie potrafił na mnie spojrzeć. Po jakimś czasie jednak się zmusił i nasze oczy się spotkały.

-Dostaje je od Mayi – powiedział w końcu.

I wtedy wszystko uderzyło we mnie z taką siłą, że aż musiałam się zatrzymać, bo zrobiło mi się niedobrze. Wszystko w koło zawirowało. Chcę powiedzieć, że dostaje te pieniądze. Dostaje je od Mayi. Dlaczego Maya daje pieniądze Louisowi na moje zachcianki? I choć w głowie już zrodziło mi się wyjaśnienie, musiałam zapytać. Musiałam mieć pewność.

-Dla-dlaczego? – dociekałam.

Harry po raz kolejny westchnął.

-Ponieważ Louis nie spotyka się z tobą z własnej woli. Za spędzanie z tobą czasu również dostaje należne – odparł. Jego głos drżał, ale ani na chwilę nie zatrzymał się, aby zaprzestać potokowi tych raniących mnie słów.

-Co ty mówisz… On… On powiedział, że mu zależy… że będziemy się kontaktować nawet, jeśli wyjedzie… dlaczego tak kłamiesz?! – zdobyłam się na krzyk w ostatnich słowach mojej wypowiedzi.

-Lilly, proszę, musisz mi uwierzyć – odparł. – Nie chciałem ci tego mówić, ale ktoś po prostu musiał.

Jeszcze zanim zdążyłam w głowie zacząć zaprzeczać temu wszystkiemu, dostrzegłam Louisa w oddali. Szedł z jakąś panienka i trzymali się za ręce. Spojrzałam kątem oka na Harry’ego. Jego mina mówiła, że wiedział, iż tu będą. To dlatego mnie tu przywlókł.

Patrzyliśmy, jak Louis i ta laska powoli znikają za rogiem. Panowała nieprzyjemna cisza, aż do momentu zniknięcia pary.

-To… prawda… - powiedziałam, jednak nie byłam pewna, czy z moich ust wydobył się chociażby jeden dźwięk.

I wtedy zaczęłam analizować. Przez głowę zaczęły mi przelatywać wszystkie słowa, jakie Harry skierował do mnie w ostatnim czasie. „Chcę Cię tylko ostrzec.” „Uważaj na Louisa. On… ma kilka twarzy, nie zawsze pokazuje tę prawdziwą, więc po prostu bądź ostrożna.” „Nie chcę, żeby kolejna dziewczyna cierpiała, bo wpadła w jego sidła.” „Louisa też ledwo znasz.” „Lilly? Czy ty kochasz Louisa?” „Nie chcę, żeby świat znów potraktował cię jak gówno, więc po prostu się w nim nie zakochuj, dobrze?”

-Ty wiedziałeś! – nagle mój głos wrócił z taką mocą, że znów mogłam nawet krzyczeć. – Wiedziałeś od samego początku i siedziałeś cicho! Powiedziałeś, że nie masz z tym nic wspólnego, ale cały czas brałeś udział w tym spektaklu!

-Lilly, to nie tak, po prostu chciałem, żeby Maya ci powiedziała. Namawiałem ją, ale ona nie chciała, dlatego mówię ci to teraz – zaczął się tłumaczyć. Zapominał, że tylko winni potrzebują wyjaśnień.

-Nawet nie próbuj się tłumaczyć! Wszyscy jesteście siebie warci, wszyscy jesteś jebanymi oszustami, a ja nie jestem od was lepsza. Cały czas oszukiwałam się, że mogę coś dla kogoś znaczyć, oszukiwałam się, że ten konflikt z Mayą jest przejściowy, oszukiwałam się, że może tobie choć trochę na mnie zależy, ale teraz jestem pewna na sto procent, że to wszystko to były po prostu kłamstwa. Nieświadomie brałam udział w przedstawieniu, które mi wyreżyserowaliście, ale to już koniec. Nie chcę być jego częścią. Nie chce być taką samą oszustką, jak wy – raz krzyczałam, a raz mówiłam tonem, który nawet mi mroził krew w żyłach. Nie potrafiłam zatrzymać tego potoku. Nie byłam nawet wściekła, byłam po prostu zraniona i zawiedziona. Nie myślałam, że świat może okazać się tak okrutny.

-Lilly… – chciał spróbować jeszcze coś powiedzieć, ale nie mogłam mu na to pozwolić, zwłaszcza, kiedy wyciągnął ręce w moim kierunku.

-Nie! Nie waż się mnie dotykać! – wrzasnęłam. – Widocznie zdolność kłamania jest zaraźliwa, a ja nie chcę, żeby to mnie znowu dopadło.

-Proszę cię. Przecież wiesz, że nie chciałem cię zranić – odezwał się znowu.

-Nikt nie chce nikogo ranić, Harry, ale świat jest po prostu inny. Podejmujemy złe decyzje i musimy się mierzyć z ich konsekwencjami. To ty popełniłeś błąd, pozwalając jej na to i dlatego mam wrażenie, że to ty zraniłeś mnie najbardziej, wiesz? Po Mayi mogłam się wszystkiego spodziewać po tym, co ostatnio odstawiała. Co do Louisa… miałeś rację, po prostu nie zbyt dobrze go znałam, ale ty… miałam wrażenie, że jako jedyny nie mówisz do mnie pierdołach, że jesteś ze mną szczery. Jednak okazałeś się najbardziej zakłamany z całej tej trójki. Wiesz dlaczego? Bo jako jedyny znałeś wszystkie szczegóły. Wiedziałeś wszystko od Mayi i wszystko od Louisa. Ale milczałeś. Więc nie mów mi, że nie chciałeś mnie zranić, bo gdybyś nie chciał, już dawno zapobiegłbyś tej sytuacji, ale tego nie zrobiłeś. Pozwoliłeś na to, bo najwyraźniej mój los był ci obojętny, choć w ostatnim czasie starałeś się mnie oszukać, że tak nie jest – wygłosiłam obszerną mowę, która zamknęła mu usta. Albo raczej je otworzyła, jednak nie wydobywało się z nich żadne słowo.

Kiedy już chciałam się odwrócić i odjeść, złapał mnie za nadgarstek i spróbował pocałować, jednak jedyne, co ode mnie dostał, to uderzenie z pięści w twarz. W tamtej chwili zaczęłam też płakać. Nie wiem, czy to właśnie łzy sprawiły, że pozwolił mi odejść, czy może to kwestia agresywnego zachowania, ale tak się stało. Puścił mój nadgarstek, a ja mogłam oddalić się od niego i od tego zakłamanego świata.

Nie mogłam po prostu uwierzyć w to wszystko. Nie docierało do mnie do końca, a mimo wszystko jedyne, co chciałam zrobić, to pójść do Mayi i uderzyć ją jeszcze mocniej niż Harry’ego. Louisowi też należała się odpowiednia kara, jednak on jako jedyny nie wprawiał mnie w napad furii. Po prostu wykonał swoją pracę. Zadanie, które zleciła mu Maya.

Idąc pod Tesco płakałam przez cały czas. Starałam się nie zanosić zbyt mocno szlochem, bo ludzie zwracali na mnie uwagę, jednak nie zawsze mi się to udawało. Kiedy w końcu dotarłam do auta, zdecydowałam się na przejażdżkę. Jadąc, ryczałam jak głupia idiotka. Krzyczałam, wrzeszczałam i uderzałam w kierownicę na każdych światłach. Mój telefon w pewnym momencie zaczął dzwonić, ale nie zamierzałam odebrać. Słyszałam dzwonek za dzwonkiem, jednak cały czas skutecznie ignorowałam wszystkie połączenia.

Byłam po prostu rozgoryczona. Maya była moją najlepszą przyjaciółką odkąd tylko pamiętam. Miałyśmy wzloty i upadki, ale nigdy nie posądziłabym jej o to, że kupi mi chłopaka. Dlaczego to zrobiła, do cholery? Musiała wyczuć, że podoba mi się Harry. Musiała. I po prostu chciała mieć pewność, że będzie tylko jej, więc załatwiła mi kogoś, kto się mną zajmie do czasu, aż będzie pewna Harry’ego!

No właśnie… Harry. Myślałam, że jest ze mną szczery. Myślałam, że może być chociaż moim przyjacielem. Myślałam, że jest ideałem chłopaka, a on okazał się tak samo śmieciowy jak wszyscy dookoła. Zranił mnie najbardziej, bo w jakimś sensie pokładałam w nim nadzieję. Łudziłam się, że on nie okaże się tym złym, ale byłam w błędzie. Oszukiwał mnie od samego początku. Kpił sobie ze mnie. Bawiło go moje cierpienie. Może nawet urządzali z Mayą składki na mojego „chłopaka”. Pewnie tak było.

No i Louis. Nie wiem, czy zakochałam się w nim. Nie sądzę. Ale był zawsze blisko, radził mi i chyba zaczynałam go uważać za przyjaciela. Nie pokochałam go, ale mimo wszystko czułam, jakbym w jakimś sensie miała przez niego złamane serce.

Jak w ogóle mogłam łudzić się, że ktoś może być mną zainteresowany? Mogłam od razu zwęszyć w tym postęp. Tamtego dnia sobie postanowiłam, że kończę na zawsze z chłopakami. Są okropni, tak jak twierdziłam w dzieciństwie i nie ma sensu zwracać na nich uwagi, bo potrafią tylko ranić i niszczyć. Nie tylko Louis jest tego dowodem. Harry też. Oboje się mną zabawili. Oboje grali o moje serce. Wtedy zrozumiałam też, dlaczego Harry wielokrotnie wysyłał mi sprzeczne sygnały, dlaczego usiłował mnie pocałować. To była część zabawy. Chciał mnie skrzywdzić jeszcze bardziej, bo śmieszyło go to. Podobnie, jak Mayę.

Zaczęłam znów wrzeszczeć – głośniej niż kiedykolwiek przedtem. Krzyczałam tak długo, aż zdarłam sobie gardło i nie mogłam wypowiedzieć, ani słowa. Potem już tylko płakałam. Cicho, bezgłośnie. Gorące łzy spływały po moich policzkach na koszulkę, która była już prawie całkiem mokra.

Do domu wróciłam późno. Myślałam, że spotkam mamę i będę mogła z nią pogadać, ale nie zastałam jej. Na stole w kuchni leżała kartka, że jest u Howarda. Kiedy tylko to zobaczyłam, zaczęłam ryczeć.

Potrzebowałam jej wtedy. Wiem, że miała spędzić czas z Howardem, ale musiałam do niej zadzwonić i poprosić, aby wróciła. Musiała wrócić.

Wciągnęłam swój telefon i wybrałam jej numer. Z mojego gardła cały czas wydobywał się urywany szloch.

-Mamo? – odezwałam się, kiedy odebrała. Mój głos był skrzeczący i drżał od łez.

-Lilly? Co z twoim głosem? Przeziębiłaś się?

-Nie, ma-mamo – odparłam. – po-potrze-e-buję cię-ę… czy… może-esz w-wrócić do… do-domu? Pro-szę cię – mój głos był błagalny, totalnie pozbawiony radości, a jedynie przepełniony łzami i bólem.

-Kochanie, co się stało?

-Wszy-wszyscy są-ą… ok-ropni. Przy-yjedź, pro-szę – błagałam ją dalej.

-Dobrze, kochanie, poproszę Howarda, żeby mnie odwiózł, tylko czekaj na mnie w domu i nie zrób nic głupiego, dobrze? – w jej głosie słychać było troskę i pośpiech. Wiem, że gdy tylko usłyszała mój rozgoryczony głos, zaczęła szykować się do wyjścia.

-Do-dobrze – zgodziłam się i od razu odłożyłam telefon na stół.

Sama zwinęłam się pod nim i zaczęłam ryczeć dalej. Kiedy mama przyjechała, zastała mnie właśnie w takim stanie. Nie zapytała o nic. Usiadła ze mną pod stołem i po prostu przytuliła do swojej piersi. Pozwalała mi płakać w jej koszulkę, która ewidentnie była nowa i tylko cichutko szeptała, że muszę się uspokoić, że już przy mnie jest i nie pozwoli mnie skrzywdzić.

Moja mama. Jedyna osoba, która zawsze przy mnie była, i która zawsze będzie mnie kochać.

Na myśl o tym, jak samotna jestem, mocniejszy szloch znów zaczął rwać moje gardło.

Wtedy zadzwoniła moja komórka. Mama sięgnęła po nią, nie wyłaniając się z nad stołu. Przez łzy dostrzegłam imię Louisa, migające na ekranie. Wyrwałam mamie telefon z ręki i przycisnęłam go do ucha.

-Ty pokręcony oszuście! – wrzasnęłam tylko, po czym rozłączyłam się i wyłączyłam telefon.

Nie wiem, kiedy i jak mi się to udało, ale w końcu zasnęłam. Zwinięta w kłębek, skryta pod stołem, w objęciach mojej mamy. Śniło mi się, że zamieszkałam w ciemnej jaskini, w której nigdy nie było nawet jednego promyka słońca, i z której nigdy nie mogłam wyjść. Byłam tam sama, a jedyny dźwięk, który można było w niej usłyszeć to mój szloch roznoszony echem. Każde słowo, jakie próbowałam wypowiedzieć, nikło zanim wydobyło się z mojej krtani.